Beskrivelse af oplevelsen:

Het volgende is een verontrustend verhaal met plastisch beschreven bloederige details. Lezen op eigen risico.

Lang geleden, in 1969, was ik in Vietnam om mijn plicht voor het vaderland te vervullen en ik leidde anderen op om hun plicht te kunnen doen. Ik was lid van de Groene Baretten en gaf les in van man tot man gevechten tijdens een guerilla oorlog. Ik stond er totaal niet bij stil dat de vijand bestond uit echte mensen met namen, ouders, echtgenotes en kinderen. En dat ze elk hun eigen angsten, doelen, dromen en hoop hadden. Daar dacht ik gewoon niet aan. Voor mij waren ze slechts getallen. Grote aantallen doden waren goed, hoe groter hoe beter. Een geweten werd niet gewaardeerd in het leger, grote aantallen doden wel.

Ik was gemeen, hard en een macho. Ik kon elk deel van mijn lichaam gebruiken om te doden. En ik leidde ook zulke mannen op. Op een dag was ik een beetje te verwaand en betaalde daar bijna de hoogste prijs voor. Ik was niet op mijn hoede en werd geraakt door een mortier granaat. Ik zweefde boven mijn lichaam en voelde geen pijn. Ik kon haast niet geloven dat ik nog steeds kon denken, zien, horen en zelfs ruiken. Ik probeerde op mijn lichaam beneden me een pols te voelen maar tot mijn schrik gingen mijn vingers dwars door mijn hals. Toen wist ik dat ik ernstig gewond was. Een lid van het corps, iemand die ik alleen maar kende als Skip, kwam bij me en ik voelde me opgelucht. Hij riep mijn naam en vroeg of ik hem kon horen. Ik stond plotseling oog in oog met hem en beantwoordde zijn vragen ofschoon hij mij niet kon horen. Ik zag dat hij zich dicht over mijn lichaam boog en toch waren we oog in oog. Toen pas realiseerde ik me tot mijn grote verbazing dat het grootste deel van het lichaam waar ik nu in was in de grond zat. Alleen mijn borst, schouders, nek en hoofd staken boven de grond uit.

Ik vond het behoorlijk eng, maar het werd nog enger toen ik voelde dat ik naar beneden werd gezogen en opeens bevond ik me in een greppel. Deze greppel was gevuld met bloed, ingewanden en lichaamsdelen. Het had wel wat van een dikke hachee. Alsof het nog niet erg genoeg was zag ik aan beide kanten van de greppel aziatisch uitziende mannen, vrouwen en zelfs kinderen staan. Ze schreeuwden terwijl ze naar me wezen. Ze probeerden me te pakken terwijl ik me een weg ploeterde en vocht door de walgelijk stinkende troep; op weg naar een verre lichtstreep. Deze mensen langs de kanten misten allemaal delen van hun gezicht, lichaam of ledematen. Ik zag nog een moeder die haar kind vasthield en ze hadden beiden een kogelgat in hun gezicht. Zelfs al spraken ze vietnamees, ik wist dat ze schreeuwden dat ik op de een of andere manier verantwoordelijk was voor hun toestand. Ze waren zo afschuwelijk beangstigend dat ik me probeerde te concentreren op het licht. Ik had het idee dat ik veilig zou zijn zodra ik het licht bereikte. Geen een van deze mensen op de kanten raakte me aan, maar toch had ik het gevoel dat ik spitsroeden aan het lopen was.

Een van de herinneringen aan deze kwellende tocht die me steeds achtervolgt is die aan een mager, 6 jaar oud meisje dat ik biggetje noemde(omdat ze altijd rondhing en om eten en snoep bedelde en ze ontzettend smerig was). Op een dag kwam ze ons kamp in terwijl ze duidelijk iets verborg in een tas die over haar schouder hing. Ze keek alsof ze wist dat ze iets ging doen dat eigenlijk niet mocht. Vanaf ca.15m nam ik haar in mijn vizier op de korrel en ik dacht:"Als ze iets verdachts uit die tas haalt is ze er geweest". Ik zag haar met haar hand in de tas reiken en ze haalde er iets uit dat op een granaat leek. Ik dacht:"Ze heeft een granaat in die tas en hierheen gestuurd om mijn mannen op te blazen!" Ik schoot toen met 1 schot de bovenkant van haar hoofd eraf. Haar broertje vertelde later aan een paar van de andere mannen dat ze geprobeerd had om een Amerikaan te vinden die bereid was haar jonge hondje te verbergen, waar ze zeer aan gehecht was geraakt, en omdat ze bang was dat hij in het avondeten zou verdwijnen.

Een aantal mannen bekritiseerde mijn beslissing om te snel te schieten terwijl ik vanuit de verte alleen maar de kop van een jong hondje had gezien, terwijl ik dacht dat het een granaat was.Ik haalde zoals gewoonlijk mijn schouders op en zei dat ze een ongelukkig oorlogsslachtoffer was. Een van de mensen op de oevers van de rivier met bloed en ingewanden was dit kleine vietnamese meisje. Ze schreeuwde naar me met wat er over was van haar gezicht. Ik was vervuld met afschuw en schuldgevoel.

Na wat leek kilometers greppel hoorde ik de stem van mijn beste vriend van de middelbare school die tegen me zei dat ik het kon. Ik kon het doen. Ik wist dat hij me aanmoedigde. De aanmoediging die ik nodig had om bij het licht te komen.

Mijn vriend,Ed, was 1 1/2 jaar daarvoor omgekomen bij een jacht ongeluk. En toch was hij daar plotseling en hij hielp me uit de greppel en omhelsde me hartelijk. Ik voelde enorme opluchting, liefde en aanvaarding. Tranen van blijdschap liepen langs ons beider gezicht."He knul", zei hij, "ik weet dat dat moeilijk was. Maar dat had je even nodig, je werd een beetje te ongevoelig en dat is niet jouw eigen ik". Hij was niet de Keith die ik kende van de middelbare school en met wie ik voetbalde. Ik keek eens goed in de rondte en voelde ontzag voor de ongelooflijke schoonheid van de plek waar we stonden. Het leek op een weide waar een fonkelende stroom doorheen liep. De kleuren waren levendiger dan die op aarde. Nu zag ik pas dat Ed gloeide en ik keek naar mijn armen en die gloeiden ook een beetje.

Hij zei tegen me:"Het is niet goed wat je doet, je moet niet zoveel moorden. Jouw opdracht is om anderen te helpen en te beschermen. Je zal tezijnertijd meer te weten komen over je opdracht, maar nu moet je terug. Dit is je thuis en je zult hier terugkomen, maar nu moet je terug en uitvinden wat je opdracht is". Meteen nadat hij dat gezegd had voelde ik een plop, lag ik in een ziekenhuis bed en had ik vreselijke pijn.

Later die dag kwam Skip bij me kijken. Ik bedankte hem omdat hij mijn leven gered had. Hij was verbaasd dat ik wist dat hij het was die geprobeerd had me te redden. Hij was nog meer verbaasd dat ik wist dat hij mijn naam had geroepen, mijn hartslag gevoeld had en met me bezig was geweest tot er meer hulp arriveerde.

Weken later ging ik naar huis en begon een opleiding om leraar te worden.

Sinds mijn ervaring in Vietnam voel ik me extreem beschermend tegenover vrouwen en kinderen. Ik doe zelfs vrijwilligerswerk om tehuizen te bouwen voor mishandelde vrouwen en kinderen.Sinds deze tijd heb ik nog een paar paranormale ervaringen gahad maar die bewaar ik voor een later tijdstip. Ik hoop dat de BDE zal helpen bij jullie onderzoek.