Beschrijving Ervaring:

Ik had een bijna dood ervaring op 25-jarige leeftijd, tijdens een kleine operatie. Ik ontwaakte van de operatie, verblind door een rivier van wit licht. Ik dacht dat het een nawerking was van de narcose. Ik vond het vreemd dat het voorbij mijn oogzenuw duwde en door mijn hele lichaam ging. Ik stond meteen op en keek naar de verpleegster die me overeind had geholpen. Ze was geen verpleegster. Ze was gekleed in licht, uitzonderlijk mooi, en liefdevol. Ze was de mooiste vrouw die ik ooit had gezien, en ik moet bijna huilen als ik eraan denk. Ik werd verliefd op het moment dat ik haar zag. Ik was in extase. Ze droeg een loszittende, witte jurk, die jurk gaf het eigen licht af. Het licht was goud en wit. Ze was mager, blond, met haar tot op de shouders. Ze was ongeveer 173 cm, en bleek maar goudkleurig in haar huidskleuren. Ze was zeker vrouwelijk, maar straalde kracht en intelligentie uit, evenals liefde en zorgzaamheid. Ze was verantwoordelijk en droeg een enorm gezag.

Ik keek achter me, en zag mijn lichaam nog steeds slapen in de uitslaapkamer.

Ze zei dat ik me geen zorgen hoefde te maken, dat ik niet dood was. Mijn hart klopte nog steeds. Ik kon in mijn hart kijken. Ze was bezorged over mijn ademhaling – ze zei dat de narcose te sterk was voor mijn centrale zenuwstelsel en dat het mijn ademhaling onderdrukte. Ze was daar om mijn ademhaling te stabiliseren en over mij te waken.

Er werd geen word gesproken – alle communicatie verliep via gedeelde gedachten en gevoelens.

Ze vertelde me dat ze daar was omdat mijn leven te belangrijk was om risicos op mijn overleving te nemen, en daarom was ze daar. Ik moest bewaakt worden. Ik was te belangrijk om te riskeren.

Ze leidde me naar de zijkant en ik realiseerde me dat we vanuit een andere kamer door een muur naar mijn slapend lichaam keken. Nadat ze me had gekalmeerd, wat niet lang duurde, liet ze me een aantal fantastische uitzichten zien. Er was een gordijn van licht om haar heen, een sluier van energie achter haar. Ik mocht niet door die sluier. Ik bevond me in een rustgebied tussen werelden. Aan onze zijde was er een veelkleurige halo van glinsterende lichten in geometrische vormen. Ze leken elektrisch geladen, bewogen en glinsterend, als een haveloze grens tussen haar wereld en de mijne. Door een mistachtige mist tuurden we de fysieke wereld in.

Ik voelde me geweldig, en niet all te verrast – dit was niet de eerste keer dat ik iemand zoals zij ontmoette. Haar licht was een handtekening die haar identificeerde, en ik had dat licht eerder gezien. Om haar te zien was op slag verliefde op haar te worden. Ik heb haar nooit willen verlaten. Het kan zijn dat ze vond dat de omstandigheden een oneerlijke vergelijking met mijn vrouw vormden. Ze liet me wat details over mijn kinderen zien en onthulde een beeld van een andere vrouw die nog mooier en aantrekkelijker was – de vrouw met wie ik getrouwd was. Ze zei toen dat het tijd was om terug te gaan, dat mijn ademhaling gestabiliseerd was en dat mijn zenuwstelsel zelfstandig kon werken.

Mensen vertelden me dat het een hallucinatie was, veroorzaakt door de drugs. Ik heb vroeger natriumpentothal gehad en heb nog nooit zo’n ervaring gehad. Eigenlijk was het niet prettig de eerste keer dat ik het had. Mijn vrouw was erg bang door de woorden die ik sprak toen ik mijn lichaam weer binnenging. Toen ik wakker werd in haar armen, stroomde het licht nog steeds door mijn hoofd en trok het zich langzaam van me terug. Ik stamelde een paar uitingen van liefde en bewondering die bijn aanbidding waren voor mijn vrouw, en ze zei dat ze erg geschokt en bang was door de intensiteit van uitdrukking. “Ik zal nooit kunnen waarmaken wat je in mijn ziet”, zei ze.