Beskrivelse af oplevelsen:

Het was bitter koud en het sneeuwde licht op de dag dat ik "dood ging". Op 27 januari 1996 was ik aan het skiën in Aspen, Colorado. Ik was met mijn vriendin. Ik probeerde indruk op haar te maken met mijn "kunsten" toen ik een ontmoeting had met een hele harde dennenboom. Ik raakte buiten bewustzijn. Ik was verbaasd toen ik ontdekte dat ik een stukje boven mijn lichaam zweefde. Mijn vriendin probeerde, zonder succes, mijn lichaam tot leven te wekken. Zo gauw ze kon riep ze om hulp naar andere skiërs. "Kijk, bloed", zei een van de toekijkers. Ik was lichtelijk verbaasd om te zien dat ik bloedde uit een snee aan de rechterkant van mijn gezicht waarmee ik in de sneeuw lag.

Mijn vriendin deed haar witte bontmuts af en legde hem voorzichtig onder mijn hoofd. Het "kussen" kleurde al snel rood met mijn bloed en ik kan me herinneren dat ik bedacht dat ik een nieuwe muts voor haar zou moeten kopen. Ik volgde de ski patrouille die mijn slappe lichaam op een brancard legde en me van de berg naar beneden bracht. Het leek of de ambulance er een eeuw over deed, dus vloog ik naar de stad om te kijken of ik al iets zag. Ik was niet vreselijk bezorgd maar ik begon nijdig te worden dat het zo lang duurde terwijl ik bezig was dood te gaan. Ik zag de ambulance en volgde hem naar de EHBO post. De sneeuwbui veranderde in een hevige sneeuwstorm, waardoor de chauffeur van de ambulance in de bochten een schuiver begon te maken. Elke keer als hij bijna de macht over het stuur verloor hoorde ik hem luid vloeken. "Hee vent, wel bij de les blijven", zei ik hardop.

Op dat moment werd het geheel bijzonder eigenaardig. Ofschoon de sneeuwval hevig was kon ik er goed doorheen kijken. Ik zag dat de sneeuwvlokken dwars door mijn uitgestrekte armen gingen en ik gloeide een beetje. Ik voelde geen kou. Ik voelde de emoties van iedereen die hierbij betrokken was. Het had allemaal iets weg van een "zware" film. Ik zweefde de ambulance in en uit terwijl deze langzaam door de straten reed.

Plotseling verdwenen alle gewaarwordingen en ik werd me bewust van een andere dimensie in de ruimte. Het zware zorgwekkende ding verdween en ik had een werkelijk vredig gevoel alsof ik weer thuis was en werd ondergedompeld in liefde door een bron die bekend en warm aanvoelde. Ik weet dat het idioot klinkt maar ik voelde dat ik behoorde bij een deel van de grootsheid van alles dat er in het universum is. Er zijn geen woorden voor deze plek. Het leek alsof het altijd bestaan had en deel uitmaakt van alle dingen in het nu en die er altijd zijn. Ik was op een prachtige paarse plek en voelde dat het liefdevolle wezen me door "gedachten overbrenging" vroeg of ik wilde blijven of teruggaan. Ik dacht aan de tijd op de universiteit die nog voor me lag. Ik vroeg het "wezen" of ik later nog wel terug kon komen als ik nu weg zou gaan. Het wezen grinnikte zachtjes waardoor ik ook moest lachen en toen gebeurde het in een ogenblik. Ik was weer terug in een wereld met pijn. Er werd me verteld dat ik een hersenschudding had en dat ik 13 uur buiten westen was geweest. Naderhand was het heel moeilijk om met dit alles in het reine te komen.

Ik was nadien heel anders. Ik kon er niet echt met iemand over praten aangezien anderen geen idee hadden waar ik het over had. Ze dachten slechts dat ik bezig was gek te worden.

Ik werd heel ernstig en wilde van alles leren over psychologie, religies, filosofie en zocht overal naar de waarheid, in de literatuur, tijdens lezingen en bijeenkomsten. Mijn ouders waren blij met hun veranderde zoon, maar mijn vriendin ging op zoek naar een andere vent. Het is maar beter zo. Ze werd te bang van me toen ik haar vertelde over het muts incident en over haar gesprekken met de mannen van de ski patrouille. Het is fijn om te weten dat ik ooit terug kan naar die liefdevolle, vredige plek. Ik ben niet langer bang om dood te gaan en ook niet voor de dood van mijn grootouders.