Beskrivelse af oplevelsen:

In 1983 was ik in verwachting en uitgerekend in augustus. Beginnend in januari kwam er elke nacht zo rond 3.00 uur een engel tegen me zeggen: “Je mag dit meisje niet houden”. Volgens de artsen was alles normaal. In juni liet een echo zien dat er vocht rond één van de baby’s longen zat, de echo openbaarde ook dat het een meisje was. Ik had haar al een naam gegeven en ik had al aanvaard dat ik alleen tijdens de zwangerschap van haar mocht genieten. Uiteindelijk verzocht de kinderarts mij om aan de engel te vragen wat er zou gaan gebeuren. Ik voelde me hier niet zo prettig bij maar ik deed wat hij had gevraagd. De engel zei: “Zolang ze afhankelijk is van jou zal het goed met haar gaan. Nadat ze is geboren zal er binnen 20 minuten van alles misgaan en niets wat gedaan wordt zal helpen. Ze zal sterven en terugkomen bij God, we willen dat je het weet zodat je voorbereid bent”. Ik zong voor haar en stelde haar gerust door te zeggen dat ze geliefd en gewenst was. Ik verzekerde haar dat ze, hoewel ze niet bij mij zou zijn, veilig zou zijn en dat er voor haar gezorgd zou worden. Ze werd ’s avonds geboren om 21.03 uur. Haar apgar score was 8-9. Ze legden haar op mijn buik om de navelstreng door te knippen. Ik wist onmiddellijk dat ze een klaplong had en dat zei ik tegen de kinderarts. Dit werd bevestigd door een röntgenfoto die in de verloskamer werd gemaakt. Toen ze haar van de verloskamer naar de babykamer wilden brengen vroeg ik of ik haar nog even mocht zien. Ze pakte mijn vinger en ik zei tegen haar dat ze mocht gaan wanneer ze er klaar voor was. Ik stuurde mijn man met haar naar beneden zodat ze iemand die van haar hield dichtbij zich had. Binnen 20 minuten had ze haar eerste hartstilstand, ze werd 2 uur gereanimeerd, ze stierf om 23.03 uur. Ze had hypoplastic left heart syndroom wat tijdens de zwangerschap niet was ontdekt hoewel ik in de achtste maand naar een neonataloog was gestuurd. Toen ik bij hem de mogelijkheid van een hartprobleem had geopperd liet hij me geduldig alle 4 kamers van haar hart zien. In werkelijkheid was er slechts 1 minuscuul klein hartkamertje. Hij was geschokt toen hij het lijkschouwingsrapport las. Hij was neerbuigend en vervuld van zichzelf tijdens mijn bezoek. Hij zei vlotjes dat alles in orde was. Ik denk dat de les voor hem er één in nederigheid was. Ik leerde op een andere manier begrijpen wat mijn patiënten meemaakten en om te aanvaarden wat me gevraagd was te doen.

Ik ontwierp haar grafsteen, er staat op “voor God veel liefs”

Ik ging niet dood…

Maar Megan wel…

Verdere uitleg in een volgende e-mail in antwoord op NDERF vragen:

De engel, die trouwens geslachtloos leek te zijn, had lang honingkleurig haar en zat met het gezicht en lichaam naar links gedraaid. Zodat alleen het rechter jukbeen, de oogkas en kin zichtbaar waren. Ik zag geen vleugels, het gewaad was lang en wit, het leek of de engel op een rots zat. De engel verscheen altijd in mijn slaapkamer en ik werd wakker om 3.00 uur ’s nachts. Ik stond dan op en ging in een stoel zitten die ik speciaal voor dit doel bij mijn bed had gezet. Na de derde nacht van precies 3.00 uur maakte ik een grapje over het tijdstip en noemde het engelen standaard tijd.

Hoe vaak en onder wat voor omstandigheden? Elke nacht van januari – augustus 1983.

Heb je wel eens andere engel bezoeken gehad? Ik hoor een “stem”, misschien is het God of misschien een beschermengel, die me heel vaak waarschuwt. Soms heel simpel: “Pak je sleutels nu anders vergeet je ze”. En als ik ze niet onmiddellijk pak vergeet ik ze altijd!!! Soms met humor: “Matig je snelheid, verderop staat politie”. Ik waarschuwde mijn vriend, die reed, en hij zei: “de verklikker is het er niet mee eens”. Ik zei: “OK laat de verklikker dan maar je bekeuring betalen”. Hij zakte af naar de maximum snelheid en werd gefotografeerd toen hij de heuvel op reed. Hij gelooft nu… We zijn getrouwd. De engel is bazig en kan het niet waarderen als ik verzoeken naast me neerleg en wordt dan erg vasthoudend. Het is meer iets telepathisch, soms gedachten, soms handelingen. Als ik niet oplet merk ik plotseling dat de auto langzamer gaat, de cruise control uit is en mijn voet van het gaspedaal is. 99.9% Van de keren staat er dan een politieauto met radar. Of iemand doet iets stoms en ik moet een ruk aan het stuur geven om hem niet te raken. Voor zover ik me kan herinneren hoorde ik de stem voor het eerst toen ik 3 jaar oud was. We waren bij mijn oma van moeders kant, ze leek in orde te zijn, ze tilde me op in haar armen. Toen we bij haar aankwamen was haar gezicht verhit. Later, toen ze een stoel op pakte om bij de tafel te zetten, wankelde ze. Ik was 3 en toch wist ik meteen dat er iets aan de hand was en gilde: “Papa kom oma helpen”. Hij ving haar op toen ze viel, er werd een ambulance gebeld en toen die kwam nam mijn vader me mee naar de tuin om ze ruimte te geven. Ik herinner me dat ik in de koele avondlucht stond terwijl de tranen over mijn wangen stroomden. Omdat de stem zei: “Zeg haar gedag want je zult haar hier niet meer zien”! Toen ze haar naar buiten brachten zwaaide ze en ik mocht haar een kus geven. Ofschoon ze toen niet in kritieke toestand verkeerde stierf ze 10 dagen later. Ik heb haar nooit meer gezien. De avond dat ze overleed ging de telefoon, ik wist dat ze dood was en begon te huilen voordat de telefoon was opgenomen. Dit is mijn vroegste herinnering aan de stem, maar ik herkende de stem dus ik moet hem al eerder hebben gehoord. Op 3 jarige leeftijd twijfelde ik geen moment. In de week nadat mijn baby was overleden zei een stem, ik wist zeker dat God tegen me sprak: “Eén van je ouders zal binnenkort overlijden”. Ik trilde… Ik voelde het gewicht van naderend onheil op mijn geest. Ik zei: “Nee”. De boodschap werd herhaald en ik gaf de stem opdracht om met me mee te komen… Ik marcheerde naar onze slaapkamer. Ik ging naar binnen, knalde de deur dicht en deed hem op slot. Ik moet er nog steeds om grinniken als ik bedenk dat ik God in de kamer opsloot zodat Hij moest luisteren!!! Ik zei: “U heeft tegen ons gezegd dat U ons nooit meer te dragen zal geven dan we kunnen hebben. Hoe kunt een week nadat mijn baby is overleden hier komen en denken dat ik wel een ander verlies kan hebben”. Ik snikte hysterisch: “Kijk in mijn hart en zeg dat ik dit kan hebben. Ik heb allebei mijn ouders nodig en U mag dit zelfs niet in overweging nemen. Tenzij U wilt dat ik stapelgek word. Als U denkt dat ik dit kan hebben let U niet erg goed op. Als U dit doet dan zijn Uw beloften niet veel waard”. Op een gegeven moment tijdens mijn uitbarsting hoorde ik de stem rustig zeggen: “OK”. Daarna nog een keer: “OK”. En tenslotte: “OK! OK! OK!”. Daarna was hij weg ( ik kan het voelen als hij weg gaat). Het gewicht was van mijn geest af en ik wist dat er niet langer een dreiging was. Ik wist ook dat het was uitgesteld, niet afgezegd. Ik plande een familie vakantie die mijn ouders hadden uitgesteld. Mijn moeder was er tegen om te gaan vliegen, ze had een bloedhekel aan het idee alleen al en ze wist niet zeker of ze wel zou gaan. Ik bad om een manier te vinden om haar op haar gemak te stellen. Het volgende was het antwoord dat ik kreeg om haar gerust te stellen. “Mam, geloof je in God? Maar natuurlijk geloof je dat God almachtig is en onze levens beheerst. Dan begrijp je natuurlijk ook wel dat als Hij je wilt laten sterven door een vliegtuig en jij weigert in te stappen, Hij er gewoon één bovenop je laat vallen”. Ze glimlachte en zei: “Vooruit, koop de tickets maar”. Mijn ouders, mijn man en ik gingen in september 1983 2 weken op vakantie. Precies 1 jaar na het gesprek met mijn moeder werd er bij haar leukemie vastgesteld…. Ze stierf in 1984.