Beschrijving ervaring:

Ik heb in totaal drie ervaringen gehad en daarvan lijken er twee op wat er andere mensen is overkomen.

De tweede en derde ervaring gebeurden toen ik 21 was, met een interval van twee maanden. Ik ga normaliter laat op de avond naar het toilet.  Op die avond moest ik ook gaan.  Ik herinner me duidelijk in slaap te zijn gevallen.  Dit was geen droom. Daar ben ik 100% zeker van.  Normaal gezien sta ik op, ga door een donkere gang, doe het licht aan en ga naar het toilet.  Deze keer echter, nadat ik het licht had aangedaan, lag ik op een of andere manier nog steeds in bed, alsof ik helemaal niet was opgestaan.  De derde keer dat ik probeerde op te staan volgde ik met opzet elke beweging die ik maakte:  ik stapte uit bed, voeten eerst, deed mijn pantoffels aan, ging door de gang, deed het licht aan, zag het licht ook aangaan – maar lag opnieuw in bed.  Na de derde poging dacht ik dat er iets mis was.  Ik was nog steeds een beetje verward.  Ik vroeg me een hele tijd af wat er met me aan de hand was.  En toen kon ik mijn voeten en benen helemaal niet meer bewegen, helemaal niets, hoewel ik plat lag en er nergens op mijn lichaam druk was, zoals wat er normaal gezien gebeurt als je op je arm drukt tijdens je slaap en die dan gevoelloos wordt omdat je bloedstroom is afgeknepen.

Het voelde ook alsof al het bloed in mijn lichaam stilstond en aan het borrelen was, zoals olie in een braadpan.  En toen voelde ik me ongewoon licht, terwijl ik omhoog naar het plafond zweefde, parallel aan de vloer.  Ik vond dit leuk, en had er zin in dit te doen. Toen ik me omdraaide en mezelf zag, naast mezelf – ondanks het feit dat de kamer donker was – werd ik erg angstig.  Ik was nog nooit in mijn leven zo bang geweest en zal zulke angst waarschijnlijk nooit meer voelen.  Het was de angst om niemand te kunnen roepen; ik was volledig alleen en geisoleerd van alles.  Toen begon ik aan mijn ouders te denken en hoe ze in shock zouden zijn als ze me ‘s morgens niet wakker konden krijgen. Natuurlijk was dat ok als ik in een coma zou zijn, maar wat als dit de dood was?

Ik probeerde wanhopig terug in mijn lichaam te treden en en te bewegen.  Plotseling herinnerde ik me mijn eerste BDE (hoewel jullie website het anders noemt).  De herinnering aan mijn eerste BDE kalmeerde me een beetje.  Ik probeerde methodisch verschillende lichaamsdelen te bewegen:  eerst mijn handen.  Een hand bewoog niet; de andere ook niet.  Mijn vingers bewogen niet en mijn voeten ook niet.  Wat kon ik nog meer bewegen? De shock van de terugkeer in mijn lichaam maakte dat mijn oogleden bewogen. Zo begon ik weer te bewegen. 

Ik probeerde na te gaan of ik het echt was.  Ik deed het licht aan in mijn kamer.  Ik liep wat rond en ging een paar keer zitten.  Toen ging ik naar de badkamer, deed het licht aan en maakte het toilet schoon.  Ik kon voelen dat ik mezelf kneep.  Dat betekenden dat alles normaal was.  De volgende ochtend vertelde ik dit aan mijn familie, maar die waren erg skeptisch.

Het derde voorval leek erg op verschillende verhalen die ik in het engels had gelezen op jullie website.  Ik kan met zekerheid zeggen dat dit daadwerkelijk een BDE was.  Ik sliep of droomde.  Plotseling werd mijn  droom onderbroken en alles verdween.  Ik kon opnieuw geen spier bewegen.  Het bekende gevoel alsof mijn bloed aan het borrelen was in mijn aders, zoals olie in een braadpan, was terug.    

Omdat ik twee maanden geleden het tweede incident had meegemaakt was ik niet bang maar probeerde gewoon door de kamer te vliegen.  In mijn dromen vlieg ik dikwijls, maar deze ervaring was meer dan een droom omdat mijn droom onderbroken was.  Ik verliet mijn lichaam, steeg naar het plafond en kwam terug in mijn lichaam.  Plotseling rolden mijn ogen naar achteren en naar binnen.  Dat klinkt vreemd.  Ik had geen medicijnen ingenomen voor het incident; ik rook niet eens.  Dit gevoel was als een orgasme, maar dan honderd keer intenser.  Het was alsof mijn ogen diep in mijn hoofd gingen en ik kreeg een gevoel alsof ik uit mijn lichaam werd gezogen.  Ik gaf me over aan deze kracht en voelde een soort intense euforie of totale extase.   

Toen voelde het alsof ik door een soort donkere tunnel vloog.  Omdat ik hier al over gehoord had in Amerikaanse uitzendingen en in lokale kranten was ik niet verbaasd, ik verwachtte het om een of andere reden. Ik ging enorm snel.  Zulke snelheden kom je in dit leven niet tegen.  Mijn snelheid werd geleidelijk hoger, maar dat ging erg snel.  Kort daarna verscheen er een licht ergens in de verte en kwam snel dichterbij.  Toen ik het licht inging werd ik door het licht ingepakt.  Het was heel helder maar niet verblindend, met een melkachtig witte kleur.  Ik kon bijna kleine puntjes van veelkleurig licht zien, maar die leidden niet af van de heldere kleuren.

Het licht was buitengewoon.  Het was gevuld met liefde en vrede.  Ik was compleet omgeven door liefde en ik voelde me totaal veilig.  Ik voelde absoluut geen eenzaamheid.  In tegendeel:  als ik iets wilde weten over iemand in dat licht, zou ik het onmiddellijk weten.  Als iemand iets over mij wou weten, dan zou hij dat onmiddellijk weten.  Het is heel interessant, als iedereen alles weet over iedereen.  Er zijn geen obstakels voor beweging of gedachten.  Je kan rondvliegen en vrij denken.  Er was ook het gevoel dat het onmogelijk was om te liegen, of verkeerd begrepen te worden, zelfs maar een klein beetje.  Je kan een gesprek telepatisch voeren over elk onderwerp dat iemand kan bevatten.  Als iemand je iets wil vertellen, zal hij je dat zonder enige moeite doorgeven, met je eigen gedachten. Maar God verbiede dat iemand zich zo in je gedachten zou indringen want dat kan simpelweg niet gebeuren daar, simpelweg omdat het gewoon niet kan gebeuren. Ik kan het niet uitleggen; ik “voelde” het gewoon.   Er zijn geen misverstanden of onbegrip die zo veel voorkomen in gesproken taal. Gedachten zijn groter, volumineuzer, sneller en mooier.  Al die gevoelens waren er, alsof het licht kon denken, maar ik zag niemand.  Alleen het licht.  Ik had dit licht al gezien tijdens mijn eerste BDE.  

Toen keerde ik terug naar mijn lichaam en begon mijn normale methodische pogingen om te bewegen.  Na een paar pogingen begon de grote teen van mijn rechtervoet te bewegen en kon ik uit bed komen.

Eerlijk gezegd, de gebeurtenissen voor deze incidenten en hun gevolgen zijn nog interessanter.

Voor deze incidenten leed ik aan een depressie.  Het was 1995.  We zaten in een grote economische crisis en ik kon niet gratis naar de universiteit.  Voor 1991 kon iedereen gratis studeren maar ik begon in 1993. Ondanks de kritiek op het communistisch systeem had het ook wel zijn goede kanten.

Ik begon mijn studie onder contract in een departement dat systeem ingenieurs opleidt. Dat was een van de moeilijkste afdelingen van de universiteit.  De vakken waren moeilijk omdat het meeste over hogere wiskunde, fysica, programmering, electronica en logica ging.  Het had het zwaarste uurrooster:  we moesten elk dag op het instituut zijn van 8 uur ’s morgens tot 5 uur 's avonds.  

Ik slaagde erin om mijn opleiding te financieren. Mijn vader had zich gecommitteerd tot een andere baan voor 5 jaar, in ruil waarvoor fondsen werden overgemaakt naar een rekening bij de universiteit waar ik studeerde.  Toen de crisis over was waren veel mensen hun spaargeld kwijt, en soms konden salarissen zelfs geen brood of melk dekken.  Alle studenten probeerdern steun te krijgen van grote bedrijven maar zonder veel success. Veel studenten warden uit het instituut gezet omdat ze hun studiegeld niet betaalden, ook de goede en zelfs excellente studenten.  Er waren letterlijk geen speciale fondsen in Ukraine op dat moment. 

Rechteloosheid en grenzeloosheid werden synoniemen voor alle landen van het vroegere USSR.

Om de vloed van studenten die wilden studeren zonder studiegeld te betalen of die hun volgend jaar niet hadden betaald in te perken, was er een geheim overlevingssysteem.  Er was zoveel huiswerk gegeven in alle verplichte vakken voor een (computer wetenschaps) richting dat niemand dit aankon.  Zij die daar wel in slaagden kregen een “A” – alle anderen kregen alleen onvoldoendes, enkel en alleen als resultaat van het niet behalen van de beste score (van het afmaken van alle opdrachten).  Studeren werd nog moeilijker gemaakt doordat de helft van deze groep bestond uit de beste studenten van verschillende scholen, en die wedstrijden gewonnen hadden.  Het resultaat was een ongezond gevoel van competitie.  Gezonde competitie is goed; maar het is redelijk zwaar als je in de rij moet staan om een computer te gebruiken die 10 jaar oud is, en je resultaten met moeite opslaat.  Maar voor deze richting had je een computer nodig. Op een moment waar salarissen rond de $ 20 lagen [notitie van de vertaler:  de schrijver zegt niet of dit wekelijks of maandelijks is], waar gaan ze een computer vandaan halen die $ 1,000 kost?

Ook heerste er de constante dreiging van de regering die jonge mannen opriep voor het leger.  En ondanks het feit dat we op dat moment niet in oorlog waren kon je nog steeds gedood worden of thuis komen met psychologische schade.  

Ik stortte op een moment totaal in.  Mensen vonden dat vreemd en konden me niet begrijpen.  Ik realizeerde me later dat, zelfs als zou ik volledig in het bezit van al mijn capaciteiten zijn geweest, ik absoluut niet zou hebben kunnen beschrijven hoe moeilijk het psychologisch voor me was geweest.  Ik verbrak plotseling alle banden, sloot me volledig af, ging nergens naar toe, at erg weinig, wilde niets, zag geen toekomst perspectief en wilde niet meer leven.  Ik wilde simpelweg naar God toe.  Ik had geen suicidale neigingen.  Ik zag simpelweg geen reden meer voor mijn eigen bestaan.  

Het was maar een paar jaar later toen ik begreep dat een zo gedetailleerde BDE in mijn leven was gekomen met een goede reden.  Een onzichtbare kracht had nieuwe paden voor me geopend die ik moest begaan, iets om te bereiken, dat mijn leven niet nutteloos was, en dat ik doelen moest hebben die de behoeften van anderen om me heen en van mezelf zouden vervullen, en dat elke dag gevuld zou moeten zijn met goede en zinvolle aktiviteiten.  

Het eerste dat ik meenam van dat licht was begrip – het begrip dat het enige dat je mee kan nemen je gedachten zijn, je geheugen en spirituele essentie. Tot dat moment dacht ik altijd dat je niet veel aandacht moest besteden aan materiele dingen, en dat dat niet je levensdoel moest zijn.  Theorie is een ding, de praktijk een ander.  Wat me het meest geholpen heeft waren de lessen van  de Bijbel.  Ik had nooit eerder de Bijbel bestudeerd en was nog nooit naar de kerk gegaan.  Ik vergeleek dikwijls wat er binnenin mij omging met wat er om me heen gebeurde.  

Mijn belangrijkste spirituele doorbraak duurde een jaar of twee.  Het duurt tot op de dag van vandaag; maar toen was het echt heel krachtig.

Ten eerste begrijp ik sommige tekortkomingen van “gelovigen.”  Doe nooit iets als je het niet oprecht meent.  Je moet het geloven met heel je hart want niets kan verborgen worden.  Veel mensen praten veel maar doen niets.  Sommigen vinden het goed om mensen in nood te helpen, behalve dan die vervelende buurman die je veel last bezorgt.  In die tijd nam niemand de moeite om eerst met zichzelf in het reine te komen.  Zelfs Leo Tolstoy schreef daarover.

Op dit punt begon alles duidelijk te worden.  Ik kon “plastic” glimlachen herkennen, spanning, trots en nederigheid – elke menselijke eigenschap.  Soms was een snelle glimp genoeg.  Het was spontaan.  En toen ik deze gave begon te analyseren, bleek zelfs dat ik de kleinste details begon te observeren en op te slaan voor latere analyse. Het kon alles zijn, van oogbewegingen of iemands’ uitdrukking tot een simpel grassprietje, een blad, een vlinder, of de manier waarop dingen waren neergezet.

Ondanks dat ik de muziekschool had gedaan had ik een perfekt gehoor, en mijn gehoor werd sterker.  Ik kan nu geluiden horen die buiten het “normale” spectrum liggen; ik kan bepalen hoeveel het bereik van een muzieknoot veranderd is. 

Ik vlieg in mijn dromen, en vaker wanneer ik uitgerust ben, in het bijzonder wanneer ik aan het vasten ben.  

Mijn belangrijkste doel is de spirituele ontwikkeling van mijzelf en mijn omgeving geworden.  Ik let steeds meer op wat ik denk, zeg en doe.  Dit alleen heeft me enorm veel vrije tijd opgeleverd.

Ontelbare keren hebben mensen mijn gedrag opgemerkt en mijn voorbeeld gevolgd.  Ik verander de mensen om me heen ten goede door mezelf eerst te veranderen.  Probeer het zelf maar, hoe anders het voelt als mensen de geboden volgen niet in woorden maar in daden.

Achtergrondinformatie:

Geslacht:    Mannelijk