Beschrijving Ervaring:

In juli van 1983 lag ik in het Universiteits Ziekenhuis in Augusta, Georgia, nadat ik was opgenomen met de diagnose 'begin van multiple sclerose'. Dit werd later uitgesloten en er werd besloten dat ik een ziekte had genaamd 'Sydenham's chorea', die de oudere mensen onder ons zullen kennen als 'Saint Vitus' Dance', een ziekte die veel voorkwam in de eerste helft van de 20e eeuw. Het was eigenlijk vele jaren eerder begonnen met een onbehandeld geval van keelontsteking, overgegaan in reumatische koorts (wat ik me toen niet realiseerde toen het gebeurde) en vervolgens met neurologische problemen.

Hoe dan ook, ik lag in het ziekenhuis met geweldige artsen die probeerden uit te zoeken wat er precies met mij aan de hand was. Ik was erg overstuur en gestresseerd en op de rand van paniek om daar zelfs maar te zijn. Ik had een baby van achttien maanden die bij vrienden logeerde terwijl ik ziek was en ik miste haar vreselijk. Mijn kamergenoot lag in coma. Ik had sterk het gevoel dat ik niet ziek genoeg was om een bed in te nemen dat iemand anders waarschijnlijk nodig had. Ik wilde naar huis. Het probleem daarmee was dat ik mijn eigen kind niet kon vasthouden of in mijn eigen behoeften kon voorzien, omdat ik geen controle had over mijn armen en benen, dat weerhield mij nooit om het verplegend personeel gek te maken door voortdurend te proberen zonder hulp uit bed te komen.

Ik denk dat ik bij een van deze gelegenheden het bewustzijn verloor, ik stapte uit het bed en stond op - het enige wat ik weet is dat ik me plotseling in een hele lange, donkere tunnel bevond die heel snel in de richting van een heel groot, helder licht bewoog dat liefde uitstraalde. Ik kon prachtige, hoge windgongjes horen, en ik kon engelen horen zingen; legioenen engelen. Ze zongen de Doxologie. Het licht was Christus, en daar was ik me destijds volledig van bewust. Ik ervoer een levensoverzicht in de tunnel die mij ervaringen in mijn leven liet zien waarin ik onvoorwaardelijke liefde en geven aan anderen had geuit - en het waren dingen die ik had gedaan die op dat moment schijnbaar zo klein en onbelangrijk waren dat ze waren vergeten.

Toen werd ik plotseling naar achteren geslingerd alsof ik door een gigantisch touw werd getrokken. Ik sloot mijn ogen en hoorde een Vrouw keer op keer mijn naam roepen. Toen ik mijn ogen opende, was het een verpleegster en lag ik op de grond. Blijkbaar was ik flauwgevallen.

Ze hielpen me overeind en hielpen me naar bed. Maar de persoon die ze op hielpen was in veel opzichten niet dezelfde persoon die daar viel.

Ik heb pas twee jaar later aan iemand verteld wat er was gebeurd, omdat ik zelf niet begreep wat er was gebeurd. Mensen die het dichtst bij mij stonden accepteerden wat er met mij was gebeurd met heel hun hart, omdat er niets anders was dat de omvang van de verandering kon verklaren die zich in mij had voorgedaan in de twee jaar tussen het moment waarop dit gebeurde en het moment waarop ik uiteindelijk, gesterkt door de informatie in Moody's boek, het met hen deelde.

Achtergrondinformatie:

Geslacht: Vrouw

Datum BDE: 20 Juli, 1983

Was er een levensbedreigende gebeurtenis op het moment van de ervaring? Onduidelijk. Ziekte. Ik lag in het ziekenhuis en was acuut ziek, maar er was geen reden om aan te nemen dat mijn leven in gevaar was. Toegegeven, de diagnose was 'begin van Multiple Sclerose' (MS) vanwege de klinische presentatie (verlies van fijne motorische controle met het recente visuele verlies bij een tweeëntwintigjarige Vrouw; een vrij klassieke presentatie). Maar ik werd uitgesloten vanwege MS ten gunste van een andere ziekte die doorgaans ook niet als levensbedreigend wordt beschouwd.

BDE elementen :

Hoe schat je de inhoud in van je ervaring? Positief.

Kan drugs of medicatie de ervaring beïnvloed hebben? Nee.

Leek de ervaring op één of ander manier op een droom? Nee, helemaal niet.

Voelde je je afgescheiden van je lichaam?

Op welk moment tijdens je ervaring was je op je hoogste peil van bewustzijn en alertheid? Het gebeurde toen ik flauw gevallen was - Ik was bewusteloos.

Leek het alsof de tijd sneller of trager ging? Nee.

Vergelijk je gehoor tijdens de ervaring tegenover je alledaags gehoor die je had net vóór het moment van de ervaring. Ja. Mooie, rinkelende belletjes. En enorme engelenkoren die de Doxologie zingen. Ik heb een vriendin, ook een verpleegster, die ook engelenkoren hoorde, maar zij zongen een andere hymne.

Ben je in of door een tunnel gegaan? Ja. Ik ging door een donkere tunnel naar een enorm, prachtig, licht.

Was je je bewust van of ben je overleden (of levende) wezens tegengekomen? Nee.

Heb je een onaards licht gezien? Ja. Het licht was heel groot en mooi, en ik wist dat het licht Christus was. Het straalde liefde en vrede uit.

Leek het alsof je een andere, onaardse wereld binnendrong? Nee.

Leek je opeens alles te verstaan? Nee.

Heb je beelden gezien uit je verleden? Toen ik een levensevaluatie meemaakte, kreeg ik alleen maar alles te zien wat ik ooit had gedaan, gemotiveerd door pure liefde en naastenliefde - de meeste van deze dingen was ik al lang vergeten. Wat ik leerde was dat het liefhebben van anderen het enige is dat telt.

Waren er beelden uit de toekomst? Nee.

Kwam je aan een obstakel of een fysieke structuur die je tegenhield? Nee.

Kwam je aan een grens of een punt waar je niet meer kon terugkeren? Ik kwam aan een barriere waar ik geen toegang kreeg om verder te gaan; ik werd teruggezonden tegen mijn zin. Ik ben niet zover gekomen.

God, Spiritueel en Religie:

Wat was je godsdienst vóór je ervaring? Geen/christelijke bekendheid omdat ik ben opgegroeid in NC.

Welke godsdienst beoefen je nu? Gematigd.

Veranderden je waarden en overtuigingen door de ervaring? Ja. Compleet. Vóór deze ervaring geloofde ik niet eens dat Christus bestond. Daarna werd ik één van die zeer gelukkige mensen voor wie de religieuze overtuiging niet gebaseerd is op geloof, maar op directe kennis en ervaring. Ik ging naar de kerk – Unity, en was daar vele jaren actief. Ik weet eigenlijk niet zeker of dit als een gematigde of liberale kerk wordt beschouwd. Op het moment dat ik dit schrijf, zit ik in het proces van bekering tot het katholicisme.

Leek het alsof je een mystiek wezen of aanwezigheid ontmoette? Of een stem hoorde die je niet kon identificeren? Ik zag duidelijk een wezen of ik hoorde duidelijk een stem van mystieke of onaardse origine.

In verband met onze levens op Aarde niet gerelateerd aan godsdienst:

Veranderingen in je leven na je BDE: Vermindered.

Wat is er veranderd in je leven na je ervaring? Als resultaat van deze ervaring werd ik diep religieus, niet volgens het dogma van welke kerk dan ook, maar in mijn absolute, onwrikbare geloof in God en in de goddelijke orde.

Zijn je relaties specifiek veranderd door je ervaring? Het heeft de rest van mijn leven invloed gehad op elk aspect van mijn leven. Ik werd bijna van de ene op de andere dag een ander persoon. Ik was geen erg goed mens toen ik ziek werd, en deze ervaring veranderde alles. Deze veranderingen zijn in de loop van de tijd nooit vervaagd of veranderd.

Na de BDE:

Was de ervaring moeilijk te verwoorden? Ja. Het was te mooi voor woorden.

Heb je helderziende, ongewone of andere speciale gaven gekregen na je ervaring die je niet had vóór je ervaring? Ja. Hoewel ik tot mijn dertiende licht helderziend was, begon ik na deze ervaring empathische gaven te ervaren, die zich in de daaropvolgende jaren langzaam en volledig ontwikkelden.

Is er één of zijn er verschillende delen van je ervaring die meer betekenis heeft/hebben voor jou? De beste delen waren alles eraan! Christus zien en de volledige eliminatie van de angst voor de dood.

Heb je ooit deze ervaring gedeeld met anderen? Ja. Een paar mensen werden beïnvloed. De meeste mensen behandelen je alsof je gek bent. De meeste verpleegkundigen (mijn collega's) geloven je automatisch omdat ze zoveel met de dood te maken hebben, en omdat ze eerlijk gezegd veel ervaringen hebben gehad met sterfgevallen bij patiënten die de wetenschap hun niet gemakkelijk kan verklaren. Ik heb bijvoorbeeld verschillende patiënten gezien bij wie de toestand snel verslechterde, plotseling lange gesprekken begonnen te voeren met personen die niet aanwezig waren.

Verpleegkundigen die ik ken noemen dit 'praten met engelen' en het wordt in verband gebracht met patiënten van wie wordt verwacht dat ze binnen vierentwintig uur zullen overlijden.

Nog één ding: ik deel dit verhaal regelmatig met patiënten die de dood naderen en die weten dat ze zullen sterven. Ik vertel ze wat er met mij is gebeurd en dat Christus daar op hen wacht. Ik heb nog nooit iets anders van een patiënt gezien dan dankbaarheid en/of opluchting bij dit delen.

Heeft er ooit iets in je leven je hetzelfde gevoel gegeven als jouw ervaring? Nee.