Experience description:

ฉันเริ่มสังเกตเห็นว่า ร่างกายของฉันค่อยๆแยกออกมาจากตัวของฉัน และค่อยๆขยับไปข้างหน้า โดยมีแสงสีขาวสว่างจ้าอยู่อีกด้านหนึ่งของปลายอุโมงค์ ซึ่งภายในตัวอุโมงค์นั้น ค่อนข้างจะมืดสนิทเลยทีเดียว ในขณะนั้น ฉันได้ยินเสียงแผ่วเบาจากบริเวณที่อยู่ใกล้เคียง แต่โดยความจำที่เลือนรางของฉัน ทำให้ฉันไม่สามารถจำรายละเอียดอะไรได้มากนักในสิ่งที่เกิดขึ้น โดยสิ่งเดียวที่จำได้ก็คือ การต้อนรับอย่างดีจากใครคนหนึ่งที่เป็นสมาชิกในครอบครัวของฉัน (ฉันนึกไม่ออกจริงๆว่าเขาคือใครกันแน่) สิ่งที่ฉันจำได้ก็เพียงแค่ข้อความที่เขา/หล่อนให้แก่ฉัน รอบตัวฉันก็มีแต่แสงสว่างและผู้คน แต่เป็นที่น่าเสียดายว่า ฉันมองไม่เห็นพวกเขาเลย พวกเขาดูเหมือนกับว่า เป็นแค่เงาเดามืดๆ ฉันได้รับคำบอกว่า ฉันไม่ควรอยู่ที่นั่น และมันยังไม่ถึงเวลาของฉัน และฉันควรจะกลับไปก่อน กลับไปหาบุคคลต่างๆที่ยังอยู่บนพื้นพิภพ พร้อมกับแก้ไขปัญหาของตัวฉันเองทั้งที่เป็นอยู่ในปัจจุบันและปัญหาที่จะเกิดขึ้นในอนาคต นอกจากนี้ ฉันยังได้รับคำเตือนอีกถึงสิ่งที่ฉันได้กระทำลงไปในเรื่องการกระทำอัตตะวิบากกรรมของฉัน หากฉันจะกระทำมันอีกครั้งในอนาคต คำเตือนดังกล่าวก็คือ “ความตายจะต้องติดตัวเจ้า และสัมฤทธิผล โดยไม่เปิดโอกาสให้เจ้าได้มีโอกาสกลับมาอีกครั้ง” ดังนั้น ตัวฉันจะต้องต่อสู้และเอาชนะความชั่วที่อยู่ในตัวฉันให้ได้ (อ้างอิงเรื่องที่ฉันกินยามากเกินไป) คำเตือนที่ว่านี้ เป็นคำเตือนมาจากความรักที่บริสุทธิ์ ฉันรู้สึกได้เลยถึงความรักที่ผู้เตือนมีต่อฉัน ดุจดังมารดาที่กำลังสั่งสอนลูกหลานของตัวเอง โดยสัจจริงแล้ว ฉันยังไม่อยากจะกลับไปด้วยซ้ำ และก็ยังไม่สามารถเรียกกลับซึ่งความทรงจำหลังจากที่ฉันฟื้นตัวขึ้นมาแล้ว ฉันเพียงแต่ตื่นลุกขึ้นมาในวันถัดไป และพร่ำแต่สิ่งที่ฉันได้รับคำบอกเล่าในช่วงที่ฉันไม่รู้สึกตัวตลอดเวลา เพื่อไม่ให้มันลืมเลือนไปจากฉัน ส่วนสิ่งอื่นๆฉันก็จำไม่ได้เลย