Experience description:

ณ เวลานั้น ฉัน และพี่สาวของฉัน (พี่สาวอายุ 5 ปี) กำลังเล่นอยู่ที่ยุ้งฉางของเรา กับแกะที่เราเลี้ยงไว้ ทันใดนั้น เราทั้งสองเหลือบไปเห็น ตู้แช่เย็นใบหนึ่งเข้า เป็นตู้แช่ที่ลุงของฉันนำมาฝากไว้กับคุณพ่อ เนื่องจากเรายังอยู่ในวัยซุกซนของเด็ก เราเริ่มปีนป่ายเข้าไปในตู้แช่ ในขณะที่เจ้าแกะของเราที่เลี้ยงไว้ ก็เอาหัวดันประตูตู้แช่ให้ปิดลง พี่สาวบอกว่า เราสามารถเปิดประตูตู้แช่นี้ได้โดยใช้เท้าถีบประตูแรงๆ แต่เมื่อเราออกแรงถีบประตูหลายๆครั้ง ก็ไม่สามารถทำให้ประตูเปิดออกได้ ด้วยความตกใจกลัว เราก็เริ่มต้นร้องไห้กันใหญ่ ดูเหมือนเราถูกขังไว้จนโลกลืมเราซะอีก ทั้งพี่สาวและตัวฉันเองก็เริ่มเงียบสนิทแบบปลงตก และแล้วฉันก็เหมือนกับว่า หนังตาจะหนักคล้ายจะนอนหลับไป และฉันก็ไม่ได้ยินเสียงพี่สาวของฉันอีกแล้ว และขณะที่ฉันกำลังเคลิ้มๆคล้ายจะหลับอยู่นั้นเอง ฉันเริ่มเห็นแสงสว่าง คล้ายๆแสงสว่างจากแสงเทียน และก็พบว่า มีผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ตรงนั้น ผู้หญิงคนนั้น เอานิ้วจุ่มที่ปาก แล้วพูดว่า “จุ๊ๆ เจ้าเด็กน้อย ไม่มีอะไรน่ากลัวหรอก” เธอมีผมสีน้ำตาลยาวสลวย และนัยน์ตาที่อ่อนโยน และแล้ว ด้วยความกลัว ฉันเริ่มต้นร้องไห้ ผู้หญิงคนนั้นก็รีบพูดว่า “ห้ามร้องไห้นะ อยู่เฉยๆ คุณแม่ของหนูกำลังมาแล้วนะ” พลัน ประตูตู้แช่ก็ถูกเปิดออก ฉันรู้ว่าประตูตู้แช่เปิดออก เนื่องจากได้สัมผัสกับลมเย็นที่โชยมากระทบใบหน้าของฉัน นั่นเป็นสิ่งสุดท้ายที่ฉันจำได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นจนกระทั่งถึงวันถัดไป เมื่อฉันตื่นขึ้นมา ก็พบว่า คุณพ่อนั่งร้องไห้อยู่ข้างเตียงฉัน

หลายปีต่อมา แม่ของฉันเล่าให้ฟังว่า แม่กำลังอยู่ที่อ่างอาบน้ำ กำลังอาบน้ำให้น้องสาวคนเล็กของฉัน เธอเริ่มรู้สึกว่า ไม่ได้ยินเสียงของจ๊อยซ์(พี่สาว) และตัวฉัน ดังนั้น แม่จึงวางน้องสาวคนเล็กของฉันลง แล้ว ออกเดินตามหาพวกเรา แม่คิดว่า เราคงไปนั่งเล่นที่บ้านต้นไม้เช่นเดิม แต่ขณะที่คุณแม่กำลังเดินผ่านยุ้งฉางนั้น หัวใจเธอแทบจะเต้นออกมา เมื่อได้ยินเสียงของผู้หญิงร้องบอกว่า “เร็วเข้า” “โอ้ พระเจ้าช่วยลูกด้วย” แม่ตะโกนสุดเสียง คุณแม่รีบวิ่งกลับมาที่ยุ้งฉาง กระชากประตูตู้แช่ให้เปิดออก และพบเราทั้งสองคนที่นั่น แม่รีบเอาน้ำเย็นมาราดที่ตัวของพวกเรา แม่เริ่มเบาใจเมื่อเห็นเราทั้งสองคนเริ่มต้นหายใจได้ด้วยตนเอง แล้วรีบพาพวกเราไปที่ห้องนอน และเฝ้าดูแลพวกเราจนกระทั่งคุณพ่อของพวกเรากลับมา คุณพ่อพอทราบเรื่องก็รีบนำตู้แช่ไปทิ้งตั้งแต่คืนวันนั้นเลย คุณแม่บอกว่า พวกเราทั้งสองคน เนื้อตัวเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ และเราทั้งสองต่างหายใจได้ด้วยความลำบากยิ่ง ดูแล้วเราหม่นหมองไปมาก

ทุกวันนี้ ฉันยังคงคิดถึงผู้หญิงคนนั้นอยู่