Experience description:

ขณะนั้น ผมมีอายุ 19 ปี ผมกำลังนั่งดื่มกับกลุ่มเพื่อนของผมพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ประมาณ ตอนตี 3 ของเช้าวันดังกล่าว ผมชวนเพื่อนผมคนหนึ่งไปที่บ้านเพื่อนอีกคน เพื่อเล่นชกมวยกัน แต่เพื่อนที่เป็นเจ้าของบ้านที่จะไปหานั้น เขาไม่อยู่ ด้วยสถานภาพที่มึนเมาจากแอลกอฮอลที่ผมดื่มอยู่ ผมจึงตัดสินใจชกบานกระจกของประตูห้อง (ขนาดบานกระจก ประมาณ 9 นิ้ว x 10 นิ้ว) จนกระจกแตกละเอียดด้วยปลายแขนของผม หลังจากดึงแขนของผมออกมาแล้ว ขณะที่พยายามจะวิ่งหนี ผมก็ล้มลงทั้งยืนเลย เห็นกองเลือดสาดกระจายไปทั่วพื้นห้องเลยทีเดียว ผมขึ้นรถของเพื่อนผมที่ขับมา และห่อแขนด้วยผ้าขนหนูรอบๆและกดบริเวณข้อมือที่เจ็บเพื่อให้เลือดหยุดไหล โดยมีบาดแผลฉกรรจ์ที่บริเวณแขนของผม ผมยังคุยตลกโปกหากับเพื่อนของผมถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้ โดยไม่รู้ว่า มันเป็นจุดเริ่มต้นความหายนะของตัวผมเอง เพื่อนผมแนะนำให้ผมยกแขนให้สูงขึ้น เพื่อให้การไหลของเลือดน้อยลง ผมยกแขนขึ้นทำตามที่เพื่อนแนะนำ ก็ปรากฏว่า เลือดอุ่นในร่างกายของผม ไหลออกมาจนถึงชายแขนเสื้อที่พันผ้าขนหนูอยู่นั้นจนเปียก ด้วยความเสียเลือดทำให้ผมหมดสติไปทันที

เช้าวันถัดไป สิ่งที่ผมได้รับรู้ก็คือ ผมนอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล โดยมีบุคคลอื่นอีกสองคนยืนอยู่ใกล้ๆตัวผม คือ แพทย์ที่กำลังดูแลผมอยู่ นายแพทย์กำลังตรวจสอบชีพจรและความดันโลหิตของผม และพูดคุยกันว่า พวกเขาหาไม่พบทั้งชีพจรและความดันโลหิตของผม !!! ณ จุดนั้นผมก็พบว่า ผมกำลังมองไปดูภาพที่อยู่ด้านล่าง โดยผมรู้สึกตัวว่า ผมกำลังลอยอยู่เหนือพื้นห้องประมาณ 5 ฟุต ผมรวบรวมข้อมูลในขณะนั้นได้ว่า ผมเมา ทุบกระจกหน้าต่างแตก และกำลังพิจารณาร่างกายที่ปราศจากวิญญาณของผมที่นอนอยู่ข้างล่าง ผมเริ่มต้นกรีดร้องด้วยความกลัวว่า ผมยังไม่ตาย ผมยังไม่ตาย ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ผมค่อยๆลอยตัวสูงขึ้นสูงขึ้น คราวนี้ สูงประมาณ 10 ฟุตเลยทีเดียว และแล้วก็ปรากฏแสงสีขาวส่องสว่างรอบๆตัวของผม หลังจากนั้นแล้ว สิ่งที่เกิดขึ้นก็คือผมลืมตาขึ้น ก็พบกับใบหน้าของคุณแม่ของผม (อีก 10 ชั่วโมงต่อมา)

หลายวันต่อมา หลังจากที่ผมได้ถูกส่งตัวไปรักษาที่โรงพยาบาล ในลักษณะที่ตัวแข็งทื่อไปหมด กล้ามเนื้อไม่ทำงาน ผมได้รับการฟื้นฟูร่างกาย พร้อมกับรับยากล่อมประสาทไปอีก 4 ชนิด ก่อนที่จะฟื้นคืนสติกลับมา โดยขณะที่ผมไม่รู้ตัวว่า ผมได้ทำร้ายบุคคลที่อยู่รอบๆข้างตัว ถึงขั้นทำให้พยาบาลสาวคนหนึ่งได้รับบาดเจ็บที่ข้อมือ ผมไม่สามารถจำถึงเวลาที่ผมลอยออกมาจากร่างและกลับไปเห็นหน้าคุณแม่อีกครั้งหนึ่ง มันช่างเป็นพฤติกรรมที่น่าป่าเถื่อน เพราะโดยปกติแล้ว ผมไม่ใช่เป็นคนก้าวร้าวแต่ประการใดเลย