Experience description:

ฉันเริ่มเป็นตะคริว และ เลือดไหลออกมาเป็นจำนวนมาก มันเป็นการถูกของมีคมตัดอย่างรุนแรงครั้งแรกของฉัน และฉันก็กลัวมาก ตอนนั้นสามีฉันก็ไม่ได้อยู่ที่บ้าน และเมื่อสามีฉันเดินทางมาถึง ฉันก็เล่าให้ฟังถึงบาดแผลของฉัน ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น เขาก็เห็นเลือดของฉันที่ไหลออกมา เขารีบเอาผ้ามามัดบาดแผลของฉันให้แน่น เพื่อหยุดการไหลของเลือด แล้วรีบพาฉันไปยังห้องฉุกเฉินโดยทันที ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้านฉัน เพียงแค่เดินทาง 5 นาทีก็ไปถึง ฉันมีความกลัว และ เจ็บปวดมาก เลือดก็ไหลออกมามากมาย และแล้วฉันก็นอนอยู่บนเตียงคนไข้ มีพยาบาลห้อมล้อมรอบตัวฉัน ฉันจำได้ว่า ฉันยังคงลืมตาแล้วมองไปรอบๆตัวฉัน แต่แล้วทุกสิ่งก็ค่อยๆมืดลง มืดลง และแล้วในที่สุดมันก็มืดมิดไปหมด แต่ประสาทหูของฉันก็ได้ยินทุกสิ่งรอบๆตัวฉัน ความเจ็บปวดเริ่มคลายลง ฉันได้ยินเสียงร้องของแพทย์ “เพิ่มจำนวนมากขึ้นอีก 5 หน่วย” ฉันก็เริ่มมีความคิดที่สงบเงียบแล้วว่า “นี่หรือที่เรียกว่า ความตาย” ฉันรู้สึกตัว แต่ก็ไม่สามารถอธิบายความรู้สึกนี้ออกมาเป็นลายลักษณ์อักษร ฉันดูเหมือนว่า กำลังร่องลอยออกจากร่างกาย ผ่านทางศีรษะและหัวไหล่ของตัวฉัน และค่อยๆลอยขึ้นไปเรื่อยๆ ฉันเริ่มต้นครุ่นคิดว่า “แหม มันช่างง่ายดายเหลือเกินนะเรื่องความตาย” และแล้ว ทุกอย่างก็สะดุดหยุดทันที ฉันลืมตาขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง ฉันได้เห็นและได้ยินทั้งเสียงและแสง เหมือนกับฉันกำลังหมุนตัวกลับมาที่ห้องฉุกเฉินอีกครั้งหนึ่ง ฉันรู้สึกว่า พวกเขากำลังพันแผลบนตัวฉันอยู่ ฉันเริ่มรู้สึกว่า มีกลิ่นและรสชาติแปลกๆในปากของฉัน และบริเวณหน้าอกของฉัน เหมือนถูกกระแทกด้วยน้ำหนักเป็นตันๆประดุจถูกกระแทกด้วยก้อนอิฐใหญ่ๆ และแล้วฉันก็เหมือนรู้สึกว่า เกิดความ “ว่างเปล่า” และเมื่อฉันเริ่มฟื้นตัวขึ้นมา ฉันยังจำถึงคำพูดของพยาบาลที่พูดกับฉันว่า “แหม คุณทำให้ฉันตกใจหมดเลย”

ฉันไม่สามารถบอกเล่าได้ว่า เกิดอะไรขึ้นบ้าง ไร้ความรู้สึก แพทย์ประจำตัวฉันเดินทางไปต่างเมือง และตัวฉันก็ไม่รู้จักว่าแพทย์คนที่มาดูแลฉันชื่ออะไร แต่ฉันก็แทบจะไม่มี ความทรงจำ เรื่อง “แสงสว่าง” ที่ฉันได้เห็น ไม่ได้มีความทรงจำถึงลูกสาวอายุเพียงหนึ่งขวบที่อยู่เบื้องหลัง โดยยังไม่สามารถแยกแยะเรื่องทั้งสองได้ในเวลาเดียวกัน