Experience description:

ผมตื่นขึ้นมาราวๆตีสอง ด้วยอาการค่อนข้างกระหายน้ำมากๆ จึงตัดสินใจลุกขึ้นจากที่นอนแล้วไปรินน้ำเพื่อดื่มจากห้องครัว ระหว่างนั้น ผมเกิดอาการปวดมากๆบริเวณไหล่ทั้งสองข้าง รวมทั้งแผ่นหลังและบริเวณแขน ผมพยายามเดินไปเกาะที่อ่างล้างหน้าและพยายามกวักน้ำมาล้างหน้า แต่ก็ไม่ไหว ทันใดนั้นผมก็ล้มทั้งยืน

ในขณะนั้น ผมรู้สึกเหมือนว่า ผมกำลังเดินผ่าน “อุโมงค์” ซึ่งอุโมงค์ที่ผมเห็นนี้ เหมือนกับสวนรุกขชาติที่มีแสงเรืองรองตลอดทาง ส่วนที่ปลายอุโมงค์ก็มีแสงสว่างไสวโผล่ออกมาให้เห็น สะท้อนกับปลายยอดหญ้า ผมเดินเรื่อยๆไปตามแสดงสว่างดังกล่าว ณ จุดนี้ เอง ผมได้ยินเสียงของสตรีเพศ พูดว่า “ท่านไปต่อไม่ได้นะ เขาบอกว่าท่านยังมีงานที่ต้องทำอีกมาก” ขณะนั้น ผมยังจะเดินต่อไป เสียงสะท้อนดังกล่าวมาขัดจังหวะทำให้ผมไม่ค่อยพอใจมาก

ต่อมา เสียงนั้น ยังคงก้องอยู่ในรูหูของผม ถึงแม้ผมจะกลับมาที่ห้องครัวแล้วก็ตาม โดยที่ผมขณะนั้น เหมือนยืนอยู่บนฝ้าเพดานของห้องครัว กำลังมองดูร่างของผมที่กองอยู่บนพื้นห้องครัว ผมสัมผัสได้ถึงความรัก ความอบอุ่นในบริเวณดังกล่าว ซึ่งยากที่จะอธิบายได้ด้วยตัวอักษร ผมรู้ได้เลยว่า พระผู้เป็นเจ้าอยู่ในบริเวณนั้นด้วย และเสียงนั้นก็ยังคงย้ำมาอีกว่า “ท่านยังมีงานที่ต้องทำอีกมากมาย” คราวนี้ ผมยอมรับกับคำกล่าวนั้นแล้ว ผมค่อยๆเลื่อนหรือลอยลงจากฝ้าเพดาน แล้วลอยเข้าร่างผ่านทางหูด้านหลังของผม ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยความเจ็บปวด แล้วค่อยๆคลานด้วยมือและเท้ากลับไปยังห้องนอน

ผมตื่นขึ้นมา หลังจากซินเทีย (ภรรยาของผม)ได้เรียกหน่วยกู้ชีพมาช่วยผม โดยการตรวจร่างกาย พร้อมกับป้อนข้อมูลกลับไปยังศูนย์ข้อมูลของโรงพยาบาลทางอีเลกโทรนิค โดยทางโรงพยาบาลก็ได้ตอบรับกลับสำหรับการช่วยเหลือสำหรับผู้ป่วยด้วยโรคหัวใจกำเริบ ภรรยาของผมถามหมอว่า สมควรจะเรียกลูกชายผม(ขณะนั้นเขาอยู่ที่นิวยอร์กให้มาดูใจผมที่แคลิฟฟอร์เนียหรือไม่) หมอยืนยันว่า ควรจะรีบโทรศัพท์ตามลูกชายของผมให้มาดูใจผมก่อนที่จะสายเกินไป เนื่องจากหมอคิดว่า ผมคงจะมีชีวิตรอดอีกได้ไม่นานนัก แต่ผมมั่นใจว่า ผมจะยังคงมีชีวิตที่ยืนยาวต่อไปได้อีก เนื่องจาก พระเจ้าได้บอกให้ผมมีชีวิตอยู่ต่อไปอีก