Experience description:

ประสบการณ์เรื่องนี้

ดิฉันอยู่ในงานปาร์ตี้ พร้อมกับเพื่อนๆ หลายคน และดิฉันก็ได้รีบไวน์เข้าไปเป็นจำนวนมาก หลายๆชั่วโมงเลยทีเดียว ดิฉันเริ่มรู้สึกโซซัดโซเซ แต่ยืนยันว่า ไม่ได้เมาอย่างที่คนอื่นคิด เพื่อนคนหนึ่ง ยังคงสูดดมบางอย่างจาก กล้องสูบยาขนาดเล็กๆตลอดเวลา มีการสูดแบบเข้าปอดเต็มๆ ทุกๆ 5 นาที มันคล้ายกับกับการสูบกัญชา แต่ฉันก็ไม่แน่ใจ ฉันถามเพื่อนคนนี้ ว่า กำลังสูบอะไรอยู่หรือ เพื่อนคนนี้ กลับตอบว่า กำลังสูบ “สเปส” หรือ แปลว่า “อากาศ” อยู่ ซึ่งเขาตอบว่า มันคล้ายๆกับการสูบใบกระท่อมแต่ยืนยันว่า สิ่งที่เขาสูบนี้ ไม่ใช่สิ่งที่ผิดกฎหมายแน่นอน และถามดิฉันว่า จะทดลองสูบไหม

ดิฉันจึงลองสูบปี๊ดหนึ่งจากกล้องยาสูบนั้น แทนทันทีทันใดนั้น ดิฉันก็รู้สึกมึนงงขึ้นมาทันทีเลย ดวงตาฉันเริ่มฝ้าฟาง มองเห็นไม่ชัดแล้ว เห็นแต่เป็นจุดแสงเล็กๆ แล้วก็มืดมิดไปเลย ฉันไม่มีความรู้สึกใดๆ ไม่มีการรับรู้หรือตอบสนองแต่อย่างไร ขณะเดียวกัน ก็เกิดเสียงดังเหมือนกับโลหะกำลังกระทบกันอย่างแรง เสียงมันดังมาก จนกระทั่งฉันไม่รู้จักจะอธิบายว่า มันเป็นอย่างไร เสียงมันดังเหมือนการเสียดสีของโลหะ หรือเหมือนเสียงของเรือดำน้ำที่เปิดไซเรนดังมาก เสียงนั้น ดังอยู่ตลอดเวลา ไม่ได้ไปที่ไหนเลย แต่ท่ามกลางเสียงดับเหมือนเหล็กเสียดสีกันนั้น ดิฉันก็ยังคงได้ยินคนพูดคุยกันอยู่ในห้อง มันดูเหมือนว่า จะไม่เป็นไปตามกฎเกณฑ์ธรรมชาติเลย ดิฉันยังคงสามารถจับใจความของทุกคำพูดที่เพื่อนๆพูดอยู่ในห้องอย่างต่อเนื่อง ท่ามกลางความวุ่นวายดังกล่าว ฉันได้ยินเพื่อนของฉัน 2 คน กำลังคุยกันถึงเรื่องของดิฉัน พวกเขากำลังเอ่ยชื่อของดิฉันอยู่ พวกเขาถามว่า ฉันสบายดีไหม แต่ดิฉันก็ไม่สามารถพูดตอบหรือเอ่ยปากแทบไม่ได้เลย ฉันได้ยินเพื่อนฉันพูดว่า “ฉันจะไปตามไบรอัน” และเมื่อเธอเดินจากไป ดิฉันก็ได้ยินเสียงของเธอที่พูดกับ

ไบรอัน ในอีกห้องหนึ่ง ไบรอัน เป็นเพื่อนชายของฉันหลายปีทีเดียว เรารู้จักกันตั้งแต่เมื่อเราอายุเพียง 16 ปี

พลัน ไบรอันก็เข้ามาที่ห้อง แล้วเริ่มถามฉันว่า เกิดอะไรขึ้นหรือ และพยายามหาคำตอบจากฉัน ฉันยังคงไม่สามารถทำอะไรได้เลยเหมือนเดิม และเริ่มมึนงง ไบรอัน เดินมานั่งที่เบาะเก้าอี้ข้างตัวฉัน ฉันรู้สึกว่า ตัวฉันกำลังตกลงไปจากเบาะโซฟาที่นอนอยู่ แรงสัมผัสของตัวฉันกับเบาะโซฟา เหมือนกับว่า ฉันกำลังกระเด็นกระดอนจากเบาะโซฟาด้วยซ้ำ มันเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า และค่อยๆแผ่วลงไป จนกระทั่งมันหยุดลง ความมึนงงค่อยๆจางหายไป แต่ฉันก็ยังคงไม่มีความรู้สึกอย่างแท้จริงเลย เหมือนกับว่า ร่างกายของฉันไม่ตอบสนองต่อสิ่งใดๆเลย

ตลอดเวลาที่เกิดเหตุการณ์ดังกล่าว เสียงดังเสียดสีของโลหะยังคงดังกึกก้องเหมือนเดิม ไม่เคยมีครั้งใดในชีวิต ที่ดิฉันรู้สึก สพรึงกลัวเท่านี้มาก่อน 

ดิฉันไม่สามารถสาธยาย ความกลัวครั้งนี้ได้เลย มันดูเหมือนว่า ฉันกำลังดิ่งลงไปสู่นรกปานนั้น ฉันเป็นคนที่เชื่อว่า ไม่มีพระเจ้าในโลกนี้ ฉันยังคงรู้สึกว่า ยังมีโลกของนรกอยู่อย่างแน่นอน ดิฉันกลัวมาก และฉันก็ได้พบกับประสบการณ์ “ฉายภาพในอดีตที่ผ่านมาในชีวิต” ให้ได้เห็น ซึ่งมันเกิดขึ้นค่อนข้างจะรวดเร็วมาก แต่มันไม่ใช่ภาพของชีวิตที่เกิดขึ้นตามความเข้าใจของมนุษย์ทั่วๆไป ฉันยังจำภาพนั้นไม่ได้มากนัก เพราะว่า มันผ่านไปอย่างรวดเร็ว โดยฉันเข้าใจว่า เป็นวาระสุดท้ายในชีวิตของดิฉัน และดิฉันกำลังก้าวสู่ความตายแล้ว และดิฉันกำลังก้าวไปสู่ประตูนรก

ดิฉันจำไม่ได้ว่า เหตุการณ์ดังกล่าวเกิดขึ้นนานเท่าไร แต่หลังจากนั้นสักพักหนึ่ง ฉันก็หยุดความนึกคิดของฉัน สิ่งที่เกิดขึ้นต่อไปก็คือ มีเสียงที่เรียกชื่อดิฉัน ซ้ำๆซากๆตลอดเวลา และนั่นก็เป็นสิ่งที่สิ้นสุดเสียงกระทบเสียดสีของโลหะ ฉันจำไม่ได้ว่า เสียงเสียดสีของโลหะหยุดเมื่อไร เพียงแต่รู้ว่าเมื่อมีเสียงเรียกชื่อของดิฉัน เสียงเสียดสีของโลหะก็หายไปพลัน และแล้วฉันก็ไม่ได้ยินเสียงใดๆในห้องอีกเลย

พลันฉันเริ่มรู้สึกตัว เมื่อเพื่อนๆ นำน้ำแข็งมาก้อนมาใส่ลงในช่องปากของฉัน เพื่อให้อุณหภูมิในตัวของฉันเย็นลง พวกเขาเล่าให้ฉันฟังว่า ตัวฉันร้อนเป็นไฟไปเลย โดยคิดว่า น้ำแข็งจะช่วยลดอุณหภูมิที่สูงๆในตัวฉันให้น้อยลง ปรากฏว่า น้ำแข็งก้อนได้ล่วงหล่นเข้าไปในลำคอของดิฉัน ทำให้ดิฉันหยุดหายใจโดยเฉียบพลัน โดยที่ฉันไม่รู้เรื่องอะไรเลย เพียงแต่รับรู้ว่ามีการขานเรียกชื่อของฉันไปดังอยู่ในหัวเท่านั้น

ในที่สุด ดิฉันก็เริ่มรู้สึกบางอย่างขึ้นมา รู้สึกว่า มีบางใหญ่ค่อนข้างใหญ่ และเริ่มได้สัมผัสกับข้อศอกของไบรอัน เขากำลังพยุงตัวฉันให้ได้นั่งลักษณะตรงบนพื้นห้อง และแล้วความจำของฉันก็ค่อยๆกลับคืนมา สิ่งแรกที่จำได้ก็คือชื่อของไบรอัน และดิฉันอยู่ภายใต้อ้อมแขนของเขา มันดูเหมือนว่า ดิฉันต้องดิ้นรนต่อสู้เป็นชั่วโมงๆเลย แต่ในที่สุด มันก็เหมือนกับระเบิดเกิดขึ้นอย่างแรง และฉันก็รู้สึกตัวกลับคืนมาอีกครั้งด้วยแรงผลักอันมหาศาล มันเหมือนกับว่า ฉันถูกโยนกระแทกอย่างแรง ฉันพ่นน้ำออกมาพร้อมน้ำแข็งจากลำคออย่างแรงออกจากปาก

ฉันจำได้ว่า ฉันร้องออกมาด้วยความกลัว “ฉันตายแล้ว โอ้ พระเจ้าช่วย ฉันตายไปแล้ว” ฉันพร่ำแต่ร้องและกอดไบรอันไว้แน่น และแล้วฉันก็เริ่มผ่อนคลาย แต่ต้องบอกตามตรงว่า ดิฉันยังอยู่ในสภาพที่กลัวมาก มันเป็นประสบการณ์ที่น่ากลัวที่สุดในชีวิตของดิฉัน

ทุกๆคนคาดว่า สิ่งที่เกิดขึ้นกับดิฉัน คงจะเกิดจากการเสพยา ซึ่งโดยตรรกะแล้ว ฉันก็คิดว่า มันคงจะเป็นไปได้ อย่างไรก็ตาม ฉันก็ยังคงเชื่อว่า ดิฉันกำกลังจะตายและกำลังก้าวลงสู่นรก แต่ฉันก็รู้ว่า ดิฉันไม่ใช่คนเลว ดิฉันคงจะไม่ได้ตกนรกแน่นอน มันเป็นเพียงแค่ความรู้สึกของฉันเท่านั้น