Experience description:

ตั้งแต่ วันที่ 16 มีนาคม ค.ศ. 2006 เป็นต้นมา ผมเกิดอาการชักเพิ่มมากขึ้น ขณะนั้น ภรรยาผมไม่ได้อยู่กับผม เนื่องจากเธอต้องออกไปทำงาน ทิ้งให้ผมอยู่คนเดียว โดยเธอไม่ได้ทันสังเกตเห็นอาการชักของผม ทำให้ผมมีอาการชักมากขึ้นทุกๆที และแล้วในวันที่ 4 พฤษภาคม ค.ศ. 2006 ผมเกิดอาการชักขึ้นติดต่อกันหลายๆครั้ง ผมกินยากันชัก อีเรวิล ขนาด 100 มิลลิกรัม จำนวน 40 เม็ด ภรรยาจึงรีบโทรศัพท์ตามรถพยาบาลฉุกเฉิน แล้วรีบนำผมไปส่งที่โรงพยาบาลทันที

ขณะอยู่ที่ห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาล ผมจำได้ว่า ผมกำลังนอนหลับอยู่ ในช่วงระยะเวลาที่ผม “หลับ” อยู่นั้น ผมจำได้ชัดเลยว่า ตัวผมกำลังลอยออกมาจากร่างกายของผม ขณะที่กำลังลอยอยู่นั้น ผมก็เห็นหมอและพยาบาลต่างๆที่อยู่ในห้องอย่างชัดเจน ผมยังคงล่องลอยต่อไป ยิ่งผมลอยออกไปไกลเท่าใด ผมก็ยิ่งรู้สึกถึงความสงบเย็นสบายมากขึ้นรอบๆตัวผมเท่านั้น ผมจำได้ว่า ผมได้ยินเสียงอ่อนนุ่มรอบๆตัวของผม แต่ก็ไม่สามารถบอกหรือระบุได้ว่า เป็นเสียงดนตรี หรือเสียงเพลงอะไร ยิ่งลอยออกไปไกลเท่าไร ผมก็ได้ยินเสียงของผู้คนเรียกหาผมตลอดเวลา เสียงเหล่านั้น มันช่างเปี่ยมไปด้วยความรักและการยอมรับอย่างดี ผมเริ่มมองเห็นผู้คนจำนวนมาก มองเห็นเป็นเพียงรูปร่างแต่ไม่ได้เห็นหน้าตา หรือ แยกแยะไม่ออกว่า เป็นเพศชายหรือเพศหญิง เพราะดูแล้วเหมือนกันหมดทุกคนเลย พวกเขาแสดงออกมาซึ่งความรักอันบริสุทธิ์ ความเข้าใจซึ่งกันและกัน ความปรารถนาที่ดีต่อกัน ซึ่งผมไม่เคยมีความรู้สึกอย่างนี้มาก่อนเลย และแล้วก็มีอีกเสียงหนึ่งบอกให้ผม “ดื่มซะ” ซึ่งตอนแรก ผมก็ไม่ยอมดื่ม แต่ต่อมาผมก็เชื่อฟังโดยยินยอมดื่มแต่โดยดี รสชาติของมันแย่มาก และผมก็ตั้งใจจะไม่ดื่มต่อไปอีก แต่เสียงนั้นก็เร่งให้ผมดื่มต่อไปอีกและต้องดื่มให้หมด เสร็จแล้วผมจะหายเป็นปกติดีเหมือนเดิม หลังจากนั้นเท่าที่ผมจำได้ ผมก็เริ่มตื่นจากภวังค์

ผมตื่นขึ้นมาด้วยความโกรธ ที่ดันมาทำให้ผมไม่ได้อยู่กับผู้คนเหล่านั้น และผมต้องการจะกลับไปหาพวกเขาอีก ผมไม่สามารถจะทำอัตวิบากกรรมได้อีก เนื่องจากผมได้สัญญากับภรรยาผมว่า ผมจะไม่ทำเช่นนั้นอีก แต่ผมก็หวังว่าผมจะได้มีโอกาสกลับไปหาพวกเขาอีกครั้งหนึ่งทันทีที่ผมสามารถจะกระทำได้อย่างแน่นอน