Experience description:

เหมือนตามปกติ ดิฉันได้รับ “คีโม” อีกครั้งหนึ่ง นับได้ว่า เป็นคีโมที่น่ากลัวมากครั้งหนึ่ง ทุกๆอย่างดูแล้วก็ผ่านไปด้วยดี จนกระทั่งฉันเริ่มรู้สึกหนาว และสายตาเริ่มพร่ามัว ฉันก็เพียงแต่คิดว่า มันก็เป็นสภาพจากการคีโมตามปกติ แต่ทุกๆสิ่งก็เริ่มดำมืดมิด และทันใดนั้น ก็มีแสงสว่างแปร๊ดขึ้นมา เหมือนกับแสงไฟที่สว่างจากแฟลตของกล่องถ่ายภาพ ดิฉันรู้สึกว่าดีเหลือเกิน ไม่มีความเจ็บปวดอีกต่อไป และตัวดิฉันเองก็เสมือนกำลังลอยตัวขึ้นมา มันช่างรู้สึกว่า ฉันสบายดี ไม่มีโรคภัยอะไรเลย ไม่มีความเจ็บปวด ไม่มีอาการสะอิดสะเอียนของความป่วยไข้แต่อย่างไรเลย ทุกๆอย่างที่อยู่รอบตัวฉันก็เริ่มค่อยๆจางลง ฉันดูเหมือนว่า ดิฉันกำลังเดินอยู่บนสวนสาธารณะที่ค่อนข้างคุ้นเคย เวลาที่ผ่านไปอย่างช้าๆ พร้อมกับมีเสียงตะโกนดังๆห่างไกลออกไป ฉันยังงุนงงกับการที่ได้มาอยู่ในสวนสาธารณะแห่งนี้ ซึ่งมันดูกว้างใหญ่ไม่สิ้นสุด เกิดความอบอุ่นในกลางทรวงอกของดิฉันมากขึ้นเรื่อยๆ และแล้วดิฉันก็ได้เห็นแอนนา (เธอคงจะถึงแก่กรรมแล้ว) แอนนา เป็นเพื่อนร่วมหอพักของฉันมาก่อน เธอถึงแก่กรรมด้วยโรคเดียวกับที่ดิฉันเป็น ฉันรู้สึกถึงความสุขสงบที่เกิดขึ้น ฉันไม่อยากจะออกจาก “ความฝัน” ครั้งนี้เลย แต่แอนนากลับยิ้มให้ฉัน แล้วจับชุดนอนที่ดิฉันใส่อยู่ โดยไม่ได้พูดอะไรเลย เธอผลักฉันไปยังหน้าผาที่อยู่ข้างหน้า ฉันเริ่มถามตัวเองว่า “ทำไม” และเริ่มเห็นตัวฉันตกลงไปจากหน้าผา ลอยระลิ่ว จนมานอนอยู่ในโรงพยาบาลที่ห้อมล้อมด้วยนายแพทย์และพยาบาลรอบๆ ซึ่งพวกเขากำลังทำ ซีพีอาร์ หรือ ปั๊มหัวใจ พร้อมกับช๊อตด้วยไฟฟ้าให้แก่ดิฉัน และในที่สุด ฉันก็ได้ยินเสียงดังหวีดหวิว และรู้สึกตัวขึ้นมาด้วยความเหนื่อยหอบ แต่เต็มไปด้วยความสุขและความเศร้าคละปนกัน เพราะฉันยังอยากจะกลับไปยังสวนสาธารณะดังกล่าว ที่ซึ่งมีแต่ทุกๆสิ่งที่สมบูรณ์ ที่ซึ่งไม่มีความเจ็บปวดเลย